بسم رب الشهداء
به سالروز تاسوعا و عاشورای حسینی نزدیک می شویم. عزاداری ها گسترده تر می شود، مجالس عزا پرجمعیت تر و اقبال مردم بیشتر می شود. آه و اشک و ناله ها نیز سوزناک تر، نذورات و خیرات حسینیه ها پررونق تر می شود، شهر و روستا و شهروندان و روستانشینان حال و هوای دیگری می یابند. صدها هزار متر پارچه سیاه و صدها هزار نفر نیروی کار داوطلب، ده ها هزار نفر مداح و نوحه خوان، ده ها هزار نفر واعظ و سخنران، میلیونها نفر سینه زن، ده ها هزار دیگ غذا، ده ها و شاید صدها هزار هیئت و مسجد و تکیه در تدارک عزای حسینی هستند.
باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
در هیچ نقطه و هیچ کشوری، هیچ مراسمی به شکوه و گستردگی آیین عزای حسینی یافت نمی شود. در طول تاریخ نیز چنین است که برای هیچ انسانی و هیچ واقعه و رویدادی چنین بزرگداشتی نه تنها نمی شود، بلکه ده ها برابر کم تر از آن نیز وجود ندارد. واقعا چرا چنین است؟
قیام حسین (ع) و خاندان و یاران باوفایش، واقعه عاشورا و کربلا چه ویژگی های خاصی دارد که این گونه همه را به تلاش و ایثار و از خود گذشتگی و ایثار وا می دارد و به میدان می آورد. قطعا این شور و عشق و محبت الهی است ، خارج از همه عوامل است و بسیار قابل تامل و تدبر که شایسته است همه در ایام و لیالی این رویداد بزرگ، به آن بیندیشند.
اگر به اختصار بخواهم جواب کوتاهی به این سوال بدهم، باید بگویم که حسین (ع) و یاران باوفایش برای خدا کم نگذاشتند، بلکه سنگ تمام گذاشتند و عاشقانه و آگاهانه هر چه داشتند، برای رضای خدا بخشیدند و خدای مهربان مهر و محبت او را در شیعیانش زنده نگه داشت و فوران داد.
امید که در این ایام، معرفتمان را بر حسین (ع) بیفزاییم.