در روز شهادت مولا علی علیه السلام در یکی از شهرهای کوچک اطراف شهر یزد به نام رضوانشهر، سری به سرای محبت زدم. وصفش را قبلا از زبان مبتکر و بانی این سرا در گزارشی در تلویزیون شنیده بودم. انصافا جالب، دیدنی، شنیدنی و سرشار از ذوق و نوآوری بود.
از اینکه مجری این کار زیبا پس از چه مشکلات زیادی که در زندگی گریبانگیرش شده بود، با توکل به خدا و روی آوردن به یک هنر قرآنی زندگی اش کاملا متحول میشود و وارد فضای جدیدی میشود می‌گذرم. هر چند که شنیدن دارد و بسیار مفید و امیدبخش به ویژه برای خانواده های جوان است.
آنچه ذکر آن را در این یادداشت مفید می‌دانم، این که ایشان دامداری ناموفق و زیان ده خود را به سرای محبت تبدیل کرده و در آن تولیداتی با عشق و هنر و انگیزه را با شیوه‌ها و روش‌های نوآورانه سامان داده و زندگی اش را با آنها بسیار زیبا و جذاب ساخته است. کارش شده کتابت قرآن و قطعات زیبای ادبی و اشعار ارزشمند روی سنگ های طبیعی و استخوان ها و برگ ها و هر یک را با بسته بندی های زیبا به هدایایی نفیس و ارزشمند برای فروش و کادو دادن به دیگران به عنوان صنایع دستی و فرهنگی و هنری تبدیل ساخته است.
اما زیباتر از این کارهای زیبا ساخت سرای محبت در همان زمین دامداری با معماری بومی، زیبا، آرامش بخش و دلنشین با حوض آبی و فواره ای در میان و سراهای کوچک سعدی، مولانا و حافظ با طراحی خاص در اطراف می باشد. در ورودی این سرا که پس از رنج های زندگی سازنده بنا شده، آیه زیبای "فان مع العسر یسرا" با کاشی کاری خاصی جلوه‌گر است. از همه مهمانان و مراجعینی که به آن جا وارد می‌شوند به گرمی و محبت و با احترام صمیمانه با دمنوش ها و شربت‌های سنتی پذیرایی می کنند و البته به قول آقای پور رضوی و همسرش و هر امکان دیگری که از نیرو و شیرینی در اختیار باشد.
در این فضا و سرای محبت خانواده ها را به اندیشیدن در مورد زندگی، توأم با مهربانی و محبت دعوت می کنند که برنامه هایی شنیدنی و دیدنی است.
یک کار نوآورانه و جدید که در این سرا دنبال کرده بودند ساخت ظروف استوانه ای شکل با طلق شفاف و روبانی بر سر آن به عنوان صندوق‌های بهای شادی بود، با این نگاه که هر خانواده ای یکی از این صندوق‌ها را در خانه یا محل کسب و کارش داشته باشد و به شکرانه هر شادی و شادمانی که در زندگی برایشان پیش می آید مبلغی را در این صندوق می‌ریزند و پس از پرشدن به هرکس که تشخیص می‌دهند نیاز دارد به نحو مناسبی می‌پردازند.
انصافاً در فضایی که افراد در زندگی مشغول دادن مسابقه برخورداری هستند و به درد و رنج یک دیگر بی توجه اند و همه چیز را برای خودشان می‌طلبند چنین اندیشه ها و اقداماتی ستودنیست.
وظیفه همه ماست این زیبایی های ارزشمند درون جامعه را جلوه‌گر و ترویج نماییم. امروز جامعه ما و مردم ما و خانواده ها بیش از هر چیز نیازمند محبت و شایسته احترامند. همه باید در ترویج محبت تلاش کنیم.
در گفت وگو با ایشان به طرحی رسیدیم که برای توجه خانه ها و خانواده ها به محبت یک دماسنج محبت تعبیه نمایند تا هر خانواده ای با نگاه به شاخصه‌های محبت و عناصر و عوامل محبت ساز وضع خانواده خود را از نظر کیفیت توجه به محبت مورد ارزیابی قرار دهد و با تلاش جمعی در هر خانواده به گسترش رفتارهای محبت آفرین بپردازند.
مبنای این شاخص ها می تواند با الهام از برخی آیات قرآن باشد که با ان الله یحب یا ان الله لایحب شروع و با استفاده از دانش مشاوره و روانشناسی و تعلیم و تربیت تنظیم می شود.
آقای پوررضوی قول داد این ایده را با علاقه مندی و تدبیر و عشق پیاده سازی نماید.
وظیفه همه ماست که این ذوق های ارزشمند و این نور های زیبایی پراکنده از سرزمین بزرگ مان را شناسایی و ترویج کنیم. امروز جامعه بیش از هر زمان نیازمند اکسیر حیات بخش محبت است و می دانیم که از محبت خارها گل میشود و رسول گرامی اسلام هم با ایجاد فضای محبت به مردم اسلام را گسترش بخشید و مردم را عاشقانه برگرد خویش جمع ساخت.