یکی از انسان‌های برجسته و ارزشمندی که توفیق آشنایی و موانست با او را در جهاد یافتم، آوینی بود. آوینی را همیشه با چهره‌ای زیبا، شاد، آرام و امیدوار می‌دیدم. حضورش در هر جمعی مؤثر بود و رفتار و منش و حسن خلق او بر دیگران تأثیر می‌گذاشت. مهمترین ویژگی آوینی ـ که معرف شخصیت برجسته او بود ـ ترکیبی شایسته از اندیشه، عرفان و عمل بود. وی به همان میزان اهل اندیشه، تفکر، قلم و نوشتن بود که اهل عشق، عرفان، معنویت و خلوص بود. و این دو از او انسانی منتزع و جدا از جامعه نساخته بود.
او مرد میدان عمل، جهاد و ایثار بود. گوشه‌گیر و عزلت‌گرا نبود. روشنفکرمآبی بی‌تعهد و جدا از درد و رنج مردم نبود. آوینی روشنفکری روشن‌ضمیر و خداجو و مرد ایمان و اخلاص و تلاش برای خدمت مردم و رضای خدا بود. دست‌نوشته‌های زیبا و عمیق و مستدل او در مجلات «جهاد» و «سوره»، گویای عمق اندیشه و نگرش و تعهد اوست.
آوینی که فارغ‌التحصیل خوش‌ذوق و متخصص در رشته معماری بود، با پیروزی انقلاب در نخستین ماه‌های شکل‌گیری جهاد برای خدمت به محرومترین اقشار جامعه، به جهاد پیوست و پس از چندی، احساس کرد که باید پیام رنج و محرومیت جامعه شریف و رنجدیده روستایی و نیازهای آنان را به تصویر بکشد و به جامعه و مسئولان منعکس سازد؛ بنابراین با تعداد اندکی از دوستان خود، گروه جهاد تلویزیون را تأسیس کرد.
با آغاز جنگ، حضور مؤثر جهاد در پشتیبانی و مهندسی جبهه و عشق و علاقه بی‌دریغ او به ارزش‌های والای انسانی و فضای برجسته ایثار و معنویت که خاستگاه آن در عرصه دفاع و صحنه‌های جهاد و شهادت بود، او را به این میدان جدید وارد ساخت و از آن پس آوینی جز به جنگ و جبهه و آموزه‌های خدایی این محیط، به چیزی نمی‌اندیشید. همه وجودش عشق و دلدادگی به رزمندگان اسلام، ایثارگران و شهیدان شده بود و لحظه‌ای آرام و قرار نداشت.
او برنامه بسیار زیبا و دلنشین «روایت فتح» را که یکی از مؤثرترین تولیدات هنری به سبک مستند و یادگاری ارزشمند و همیشه ماندگار در تاریخ جنگ و دفاع مقدس است پایه‌ریزی کرد. گروه تلویزیونی جهاد با نقش محوری شهید آوینی، جایگاهی مؤثر در صداوسیما یافت، به گونه‌ای که پس از جنگ نیز آوینی با اعتقادی که در حفظ و نشر پیام‌های برجسته و معنوی برخاسته از میدان‌های ایثار و شهادت داشت، «روایت فتح» را در قالبی جدید ادامه داد و اخلاص و عشق او به این خداجویان عارف، آنچنان در وجودش موج می‌زد که جز پیوستن به آنان، او را آرام نمی‌کرد.
و اینچنین شد که خدایش او را در بیستم فروردین سال 72 به میهمانی خویش پذیرفت و در هنگامه یافتن پیکر شهیدان، به آنان پیوست.
روحش شاد ـ خاطره‌اش همیشه ماندگار